καταπλατύς

καταπλατύς, -εῑα, -ύ (Μ)

πολύ πλατύς, εντελώς πλατύς, αυτός που έχει πολύ ευρέα, πλατιά στέρνα και μέλη («ἀπὸ δὲ τοῡ καταπλατὺς τῷ σώματι ὑπάρχειν. Πλάτωνος κλῆσιν ἔσχηκεν», Τζέτζ.).